Curacao 5.0

Bon tardi mi dushi's,

Oke, veel gebeurd deze week dus het zal vast een langer blogje worden!

Mijn auto is geregeld en staat mooi op de parkeerplaat. Ik heb zelfs al een koper ervoor als ik wegga! De verzekering was zo geregeld maar de belasting was weer een hel. Ik kan zo slecht tegen corruptie. Hier gaat het dus alsvolgt; je komt het gebouw binnen en kunt kiezen tussen 3 opties, ik moest optie A hebben en kreeg nummer A150, prima .. Teller stond op A89 dus dat duurt dan een uurtje of 2 voordat je aan de beurt bent. Er is airco dus op zich goed te doen. Bedenk je de sfeer in de wachtkamer bij de dokter, iedereen fluistert en bekijkt elkaar van top tot teen. Er staat overal bewaking, naast mij een of ander arrogant typje. De antillianen stappen op de man af met wat guldens onder hun nummertje en krijgen van die man een nieuw nummertje bijvoorbeeld A111 terwijl ze na mij binnenkwamen. Aaaargh ik heb me opgevreten op die stoel maar als Ma Kamba hoef je niet op te staan om te klagen want je wordt gewoon verwijderd. Misselijkmakend vind ik het. En zo gaat het bij alle overheids instellingen.. Over discriminatie gesproken ;)

Op het park zie ik inmiddels de mensen komen en gaan terwijl ik vrolijk blijf waar ik zit haha wat een heerlijk gevoel! Ik zeg nog net niet lekker puh, maar denk het zeker!

Mijn werkvergunning is inmiddels aangevraagd ein-de-lijk maar ook daar corruptie ten top want alles is geregeld onder de tafel en ik heb een antilliaan gemachtigd om het voor me te regelen want na 7 ochtenden om 7 uur spik en span bij de balie te staan en negeert te worden tot 'n uur of 10, daarvan steeg mijn irritatieniveau behoorlijk!

Ondanks de tegenslagen ga ik stapje voor stapje vooruit. Door wat kleine praatjes te maken aan het zwembad heb ik een oppasadres kunnen regelen bij mijn kleine diabetes vriend Scott en zijn broer. Het gezin gaat aan de Spaanse wateren wonen en overbruggen hun verhuizing hier in 't park. Het oppasverhaal verspreid zich snel want dezelfde avond stond een ander gezin op de stoep om te vragen of ik een keer bij hun wou oppassen. Joella's daycare lijkt me een prima idee!

Vanmiddag zat ik op mijn terrasje te genieten en met een half oog te kijken hoeveel plezier de kinderen in het zwembad hebben. Scott was leuk aan het spelen bij de waterval en het zag er wat klungelig uit maar ik dacht, wat een heerlijk joch. Opeens zag ik hem niet meer en zijn mama was even drinken halen. Ik was niet gerust en dook het zwembad in, en jawel hoor hij kreeg geen lucht. Hij had zovaak gedoken dat het hem niet meer lukte om bovenwater te komen. Verdorie wat waren we geschrokken. Na een glaasje ranja en een snoepje bij mij thuis zagen we mama komen, het arme ventje pinkte een krokodillentraan weg en ging weer als vanouds het water in.

De dagen vliegen voorbij en elke dag heb ik een gezellig skype uurtje met steeds iemand anders. Hartstikke leuk! Toen ik even met Karin aan de lijn hing werd mijn kleine vriendin ook nog wakker. Wat kan ik me gelukkig voelen als het slaperig hoofdje van Lana in beeld komt. Het is en blijft een bijzonder kind. Mijn eigen mama en papa spreek ik inmiddels iedere dag! Het heeft zijn voor- en nadelen want om elkaar te zien of horen wekt het mis-gevoel wel op. Ach niet zeuren; nog 4 dagen en ze zijn er, jippppppiejahoe!

Wauw wat een eer. Ik mag er wereldnieuws van maken... Mijn lieve collega en vriendin Ilona is ten huwelijk gevraagd door haar Stan! Zooooo te gek. Ik kwam zowat door de telefoon toen ze me haar ring stuurde. Iloon ala ik terug ben toasten we erop!!

Mijn eigen vluchttijden voor de terugreis zijn gewijzigd en ik vlieg op 17dec zonder 2 tussenlandingen heerlijk direct door. Om 21:00 vlieg ik vanaf Hato richting Amsterdam en zal daar op 18dec rond 11:30 landen. Ik mag dus een dag langer blijven, bah wat een straf! KLM bedankt.

Aangezien Nederland mij nog een afscheidsbrief wou schrijven heb ik de avond voor mijn vertrek nog een mooie foto van mijn auto laten maken op de Schipholweg.. Fijn Nederland, mis jullie ook ;)

Hahahaha de tranen staan me weer in de ogen voordat ik dit ga typen. Karel en ik gingen samen boodschappen doen. Zoals iedere vrouw wijk ik vaak af van mijn 'benodigde' producten en kwam ik met ietsje meer spullen aan de kassa dan gepland. Opzich totaal geen probleem want je geeft de jongemannen aan de kassa een gulden en ze pakken alles voor je in, brengen het naar de auto, laden het erin en je karretje word fijn terug gezet. Maar dan ... Moest ik het zelf uiteraard naar mijn huisje brengen. De zak was zo zwaar dat ik op de 200 meter die ik moest lopen ongeveer 3 keer gestopt ben omdat mijn handen zo'n pijn deden. Het ergste was nog dat ik zo hard liep te koegelen om mezelf dat ik daardoor natuurlijk nog veel minder kracht had. Tsjongejonge, afzien dat boodschappen doen! Gelukkig was het al donker ..

Ik ben begonnen aan het lezen van het boek; Autisme, wat nu? Van Giel Vaessen. Ik heb meerdere cursussen van deze man gevolgt en aangezien hij alles praktisch in 'jip en janneke taal' uitlegt lach ik me af en toe rot aan het zwembad. De omschrijving van de autisten is fantastisch. Mijn brein gaat dan direct op zoek naar leerlingen van Adelante en dat maakt het verhaal eigenlijk alleen maar herkenbaar. Dus voor allen die moeite hebben, meer willen leren erover of gewoon eens goed willen lachen lees de boeken van Giel Vaessen. Pracht schrijver.

Mijn baaitjes route kan gelukkig weer voortgezet worden doordat ik samen met mijn witte parel weer onafhankelijk ben. Ik wil uiteindelijk alle stranden van Curacao gezien hebben. Mijn uitgestippelde plan gaat dus verder en ik ben benieuwd welk strand ik uiteindelijk het mooist ga vinden.

De muggenbulten beginnen gelukkig wat af te nemen. Hopelijk hebben ze genoeg van me voor de aankomende tijd want mijn opa zou zeggen; d'r is niks ergers es juuk!

Mucho amor,
X Joelle